وقتی به تصاویر و یا فیلم های گذشته (حداقل مربوط به 20 سال پیش) نگاه می کنیم، موضوعی که لحظه ای ذهن ما را بخود مشغول می کند، میزان شادی و انرژی است که در چهره حاضرین در آن تصویر یا فیلم می بینیم. مثلا در فیلم تولد یکی از آشنایان که سال ها قبل ضبط شده است ناخودآگاه، از میزان شادی و سرزندگی آن ها تعجب می کنیم و از خودمان می پرسیم چرا خنده و هیجانی که از ته دل و صمیم قلب بروز می دهند، در زندگی امروز ما جایی ندارد؟ این روز ها ممکن است گاهی خوشحال باشیم، پستی بخوانیم، فیلمی ببینیم و لبخندی بزنیم، ولی این شادی، بسیار سطحی و زودگذر است و از خودمان می پرسیم چرا همیشه نگرانی هایی بر وجودمان سایه انداخته است؟
من فکر می کنم نگرانی اصلی اینست که می دانیم روزی فرا خواهد رسید که شغلمان (که بخش مهمی از هویت ماست اگر نگوییم اصلی ترین بخش آنست) را به یک تکنولوژی جدید واگذار خواهیم کرد. البته این بحث همیشه وجود داشته است که با ورود ابزار جدید، این نوع شغل است که تغییر می کند و همیشه همان ابزار، خود باعث تولید شغل های جدید شده است. مثلا زمانی که تراکتور و تجهیزات کشاورزی ساخته شد، کشاورزان بسیاری شغلشان را از دست دادند، ولی بزودی بسیاری از همان کشاورزان ساده، تبدیل به تکنسین ها و مهندسان این ماشین های جدید شدند. اما چیزی که ما را نسبت به این باور مشکوک می کند اینست که پیشرفت تکنولوژی بجایی رسیده که ممکن است روزی از خواب بیدار شویم و متوجه شویم کاری که تا همین دیروز هزاران انسان انجام می دادند، از امروز توسط یک نرم افزار یاسخت افزار با قیمت رایگان و یا نزدیک به رایگان انجام می شود و دیگر خبری از پیدایش نیاز جدید به مهندسینی نیست که این ابزار جدید را تولید، تعمیر و مدیریت کنند.
و نیز فکر می کنم که شادی، همیشه با نوعی موفقیت و خود برتربینی ما انسان ها همراه بوده است. همیشه برای شاد بودن به میزانی از حس اعتماد به نفس احتیاج داشته ایم. در واقع هر وقت احساس موفق بودن و برتر بودن کرده ایم شاد بوده ایم و هر وقت شکست خورده ایم ناراحت بوده ایم. اتقاقات اطرافمان هم تنها بهانه ای برای بروز شادی و نارحتی هایمان بوده اند و تاثیر اصلی را بر احساساتمان نداشته اند.
در واقع بزرگترین موضوعی که امروز با آن درگیر هستیم اینست که بزودی هوش مصنوعی چنان پیشرفته و فراگیر خواهد شد که ما انسان ها مقام "اشرف مخلوقات" را از دست خواهیم داد. شاید بعضی بگویند که هوش مصنوعی ساخته دست بشر است و هیچگاه نمی توان آن را اشرف مخلوقات دانست. اما این جواب هم حداقل به دو دلیل درست نیست:
اول اینکه مخلوق بودن تعیین نمی کند که چه کسی حکمرانی کند، بلکه این میزان هوش است که تعیین کننده است. همانطور که ما انسان ها تا کنون بر روی زمین حکومت کرده ایم و هیچ حیوانی جرات نکرده است به ما اعتراض کند که چرا ما را با روش های غیر طبیعی تولید می کنید و بعدا آب پز کرده و می خورید؟!
دوم اینکه ناخودآگاه ما هیچ گاه به ما دروغ نمی گوید و چه دلیلی بالاتر از اینکه جواب را در خودمان پیدا کنیم اگر نمی خواهیم این حس را در خودمان انکار کنیم.
